افسر عراقی خبر آورده بود که نزدیک بصره یک گلستان دسته جمعی از شهدای ما وجود دارد. اما عراقی ها به ما اجازه نمی دادند وارد منطقه شویم. نقشه ای کشیده بودیم و هر روز طوری کار میکردیم که پایان کار به آن منطقه نزدیک تر شده باشیم. رسیدیم . اما آن روز یکی از غمگین ترین روزهای کاری بچه های تفحص بود. 46 شهید غواص که چشم و دست و پایشان را با سیم تلفن بسته شده بود و زنده به گورشان کرده بودند . همگی غواص بودند . بعثی ها پلاک هایشان را هم از آنها جدا کرده بودند تا شناسایی نشوند...توی این همه پیکر، دستی بود که انگشتر فیروزه به انگشت داشت. واقعا تماشایی بود . او نشان از بی نشان هایی می داد که دست بسته مانع پرواز آنان به سوی آسمان لایتناهی و فیروزه ای نشده بود.

(کتاب امتداد1: نشانی،یادماند ه هایی از خاطرات محمد احمدیان در تفحص شهدا)

شهادت غواص مظلومانه ترین شهادت هاست. و شاید رمز اینکه اجر شهید دریا بالاتر از شهید خشکی ست در همین است، که مجاهد این عرصه نه راه پیش دارد و نه راه پس و نه حتی راه دفاع کردن از خویش. در روایات آمده است : « هر کسی که در آب شهید شود، اجر دو شهید را دارد»

 امتداد(ماهنامه ی راهیان نور و فرهنگ پایداری)، ش 16و15،ص19و18

نوشته شده توسط : لاله های هور 20/12/90